Licht gespannen loop ik over straat, het is flink frisjes en al vrij donker. De straatverlichting gaat aan en ik volg het treinspoor aan mijn linker hand. Op zoek naar ‘Het Huis’, waar een nog onbekende avond mij met onbekende mensen dingen en ideeën gaat verrassen. Het prikkelt. 

Deze wandeling staat niet op zich, de meerdere malen dat ik mij naar ‘De Universiteit’ begaf was de reis er naar toe al een symbolische afsluiting van het huis- tuin- en keukenleven van alledag. Zodra de deur gesloten is en het ijs gebroken, zijn we in een nieuwe ruimte, een ruimte om te spelen met wie je ben, wie je denk te zijn wie je zou willen zijn. 

Ik moet denken aan een ontzettend kazig plaatje, met daarin een cirkel getekend, heel simpel. In deze cirkel staat ‘your comfort zone’ en rechts buiten deze cirkel staat ‘where the magic happens’ geschreven. Ik wil De Universiteit niet direct verbinden met tovenarij, maar als zij ergens geplaatst moet worden, dan zou ik haar graag een eigen cirkel willen geven. Een cirkel die voldoende overlapt met het bekende om niet vervreemdend te zijn, maar tegelijkertijd voortdurend jezelf uit je eigen cirkeltje trekt. 

Laten we het broodnodig noemen, als de werking van een frisse hap ochtendlucht op het gedempte hoofd. Laten we het boerenkool noemen na een lange dag fietsen, een warm celloconcert na radiostilte, laat ik er niets meer over schrijven. Nu jij weer.